Hallo ik ben Ki en dit is Monique.
Dinsdag 10 september waren we te gast bij Anoeska. Zij gaf een workshop Ki Kracht. Een workshop, naar mij vernoemd, dat had me zo nieuwsgierig gemaakt dat ik hem niet wilde missen. Ik had Monique zover gekregen dat ze met me meeging. Dat moest wel, want Monique en ik zijn onafscheidelijk.
Al mijn hele leven lang woon ik bij haar in. Het rare is wel dat we elkaar bijna nooit zien en dat Monique niet eens precies weet wie ik ben. En dat wilde ik na al die jaren weleens veranderen, dus op naar de workshop.
Toen we daar ‘s morgens aankwamen, waren er nog meer mensen. Die hadden állemaal een Ki bij zich. Ik schrok me een hoedje. En ik maar denken dat ik zo bijzonder was, mooi niet dus. En het werd nog erger, want wat bleek? Iedereen had zijn eigen Ki. Iedereen op de hele wereld. Jeetje.
Anoeska stelde me gerust: ik voelde me dan misschien niet meer zo bijzonder tussen al die naamgenoten, ik was wel uniek, zei ze. En dat kwam omdat ik de Ki van Monique was en Monique was uniek, daar bestonden er geen 2 van, dus was ik ook uniek. Het was een aardse logica die ik maar moeilijk kon volgen. Ik dacht er verder niet meer over na en gaf me over aan de workshop.
De eerste oefening. Anoeska tikte Monique tegen het hoofd en toen tegen haar lijf, Monique begon helemaal te wankelen. Te weinig Ki, constateerde Anoeska. Ah, dacht ik, nu is het mijn beurt. Ik deed m’n best om de aandacht te trekken. Dat werkte. Monique concentreerde zich en ik was helemaal in beeld. Anoeska kon nu duwen wat ze wilde, Monique bleef staan als een huis.
Er volgde nog meer. Ik kon belastende energie lozen en nieuwe toelaten, fris uit het universum, dat pepte Monique op. Ontspannen was ook mijn kwaliteit en ook dat ontdekte Monique. En dan zou ze straks ook nog zomaar met veel te volle boodschappentassen uit de AH lopen, want ook dat kon ik bewerkstelligen!
Iedereen kon z’n Ki aan de praat krijgen, moest je wel een beetje kunnen aarden. En ja, dat ging niet echt goed bij Monique, ze zweefde teveel. Geen punt. Ze kreeg 2 rode stenen van Anoeska, die moest ze in haar handen houden. En jawel hoor, dat werkte. Ik kwam nu beter tot bloei en Monique voelde steeds beter wie ze nou eigenlijk in huis had.
Na afloop ben ik dik tevreden. Voor Monique ben ik niet langer die vreemde kostganger, nee, de weg is vrijgemaakt en we kunnen nu echt maatjes gaan worden. Ik kijk er met plezier naar uit en Monique ook, zei ze. En als we elkaar dan toch weer wat uit het oog verliezen, dan gaan we gewoon terug naar Anoeska, die weet hier wel raad mee!
Wij wensen ook alle andere Ki’s en hun huisbazen een heel mooi samenzijn en wie weet gaan we elkaar nog eens ontmoeten.
Met de gezamenlijke groeten van de Ki van Monique Cornielje, de storyteller